Havada odun kokusu var...

Gülümser gibi olduğunuzu görüyor gibiyim ama tekrar ediyorum "havada odun kokusu var..."

Ve ben bu kokuyu alıyorum.

Gökyüzü, ağlatmak için bulutlarını hazırladı bile. Belki yağmur, belki kar yağacak!

Yazın tatlı esintileri yerini, hırçın esen sonbahar rüzgarlarına sonrasında ise; kışın yağışlı havalarına bıraktığı bu günlerde; insanın yüreğine hafif bir hüzün çöker. Gökyüzünde asılı duran yağmur bulutları, rengi yavaş yavaş kızıllaşmış yapraklar, kısalan günler; iç ürpertir. Bir sonbahar daha, nasıl geçtiği anlaşılmadan bitmiştir. Yazlıklar, şen-şakrak kahkahalarla vedalaşıp, kendilerini terk edilmişliğin melankolik sessizliğine bırakırlar. Tenten, Miniş ve Sarı kedi sokaklarda evlerin arasında yiyecek ararken; Karabaş başını okşayacak bir el bulma umuduyla boş sokaklarda dolaşır. Ama ben kışı çok severim! İlkbaharın coşkusu ve yazın çılgınlığı; sonbaharın ardından gelen kış’la birlikte yerini odun kokusuna bırakır. Muhteşem bir yaşam döngüsünün en bilge dönemidir odun kokusuyla gelen Kış mevsimi… Doğa zorlu bir dönem için hazırlıklarını tamamlar… Sonbahar yağmurları; Kışın yağan kar, susuzluktan yorgun düşmüş toprak ananın can suyudur. Saçlarına ak düşmüş, görmüş, geçirmiş, yorgun ama mutlu bir bilge gibidir kış mevsimi. Yeşilin sarıdan kırmızıya dönüşünü, sararmış bir yaprağın rüzgarın önünde savruluşunu, kocaman yağmur damlalarının yaprakları dökülmüş koca çınarların gövdelerini ıslatmasını, yağan karın yeryüzünü yorgan gibi kaplamasını sevdiğim için severim kış mevsimini. Rüzgarları tenimi üşütse de, ağaç gövdelerinden yaprakların yok olup gidişini, sobalarda, ocaklarda yanan odun ateşinin tavanlarda alev rengiyle dans eden yansımasını ruhumu okşadığı için severim kış mevsimini.
Bu kışta havada odun kokusu var. Ana kokusu gibi…Evlat kokusu gibi…Yar kokusu gibi…

Betül Erdoğan