O’na..!

Ayrılık sonrası yokluğun ağırlığını, ayrılanların dışında kimse bilemez. En çok geceleri zor olur ayrılığa dayanmak. Susarsın, sustukça yazarsın. Yazdıkça büyür hasretin, gelip yüreğinin üstüne oturur. O belki bensiz mutludur ama bana onsuzluk çok koyuyor.

Hep kıyısında duruyorum hayatın, korkuyorum onsuzluk itiverecek gün gelince beni uçuruma. Kuşatılmış bir şehir gibi, onsuz görünmez surlarla sarılı dört bir yanım, korkuyorum. Bazı geceler yağmur başlıyor, camlara vurdukça damlalar sesleri büyüyor, ürküyorum. Yanımda olsa, sarılsam, güven duysam, olmaz mı? Olmaz, biliyorum. Biz bir türlü olamadık. Benim sevgimden daha büyük olan şey, neyse o, engelliyor ikimizi, birbirimize tutunamıyoruz şu karanlık gece yarılarında.

Ne olduğu anlaşılmayan sarhoş yürüyüşü gibi kavisler çiziyor rüyalarım, bir o'na, bir yalnızlığıma çarparak kabusla uyanıyorum. Geniş bir yolda yürürken, bir anda bitiveriyor sokaklar, rüyalarımda bile o'na ulaşamıyorum.

Sol yanımızda küçük bir yer açmak ne kadar zormuş meğer. Ne kadar yosun tutmuş ki kalplerimiz, üstüne basan kayıp düşüveriyor. Çok garip değil mi? Aşıları bulan, ampulü keşfeden, makinaları, arabaları icat eden insanoğlu, iş sevgiye aşka gelince şaşıp kalıyor. Formülü yok hasretin, özlemin. Türkülerde dillendiği gibi, doktorlar bile bu derde çare olamıyor.

Onunla olmak güzeldi! Sevmek onu bütün ihtimalsizliklere rağmen, her defasında başka bir umutla ve oluruna bırakarak hayatı, kanıp onunla olmak güzeldi. Şimdi ne varsa yüreğimi yakan, hepsi biraz tebessüm barındırıyorsa içimde, onu sevmeyi becerebildiğimdendir.

Sonrasızlığını bilerek, bir şey diyemiyorum. Aklım alsa ruhum itiraz eder gibi. Tuhaf bir aşk o'na hissettiğim, biteceğini bilerek, kırarak inadımı kalbin pusulasını o'na çevirmek, çok anlamsız değil mi? En azından dışarıdan kendimi ben böyle görüyorum. Aslında anlamsız da değil! Tam tersi biraz mucizevi aslına bakarsan ve takdir bile hak eder. Birlikte uyunacak bir hayat üstüne hayaller kurarak yaşamak kolay. Önemli olan, her an gelmeyeceğini bildiğin bir sevgiliye böylesine tutunmaktır. Onunla hiç garantim olmadı ki benim. Her yeni gün, gidecekmiş gibi uyandım. Sonunda gitti ama bitmedi. Bir de bitseydi içimde, ne kolay olurdu tüketmek şu sevdayı. Olsun! O ömrümün gururu çünkü kalbime sevmeyi öğretti. O ister yanımda olsun, ister olmasın, yüreğim sevda acısının madalyasını üstünde onurla taşıyacak. Bir insanı olgunlaştıran en önemli şey acıdır. Yüreğim büyüyüp daha da olgunlaştıkça hep o'nu anacak ve yüreğimin en ücra köşesinde yaptığım sırça sarayda yaşayacak!

21 Ocak 2015

Betül Erdoğan