Sakın gelme.

Sakın gelme olur mu?

Bak gelirsen çok şey değişir hayatımda. Ben olmadan ne yapar onca yalnızlık? Eğer gelirsen kim ıslatır gözyaşlarıyla yastığımı? Soluk ışıklı sokak lambalarına, yağmurlu gökyüzüne, boş kaldırımlara, şarap kadehime kim dost olur? Yazık olmaz mı onlara? Senin olabileceğinden daha çok yanımda oldular hepsi kendi evimde. Senden daha çok üzüldü annem bana, senden daha çok katlandı bana sezsizce konuştuğum duvarlar, senden daha çok benimleydi dinlediğim şarkılar!.. Şimdi sen gelirsen bana, yalnız kalacak yalnızlığım. Sokak lambaları, kaldırımlar, şarkılar hüzünlerim... Şimdi sen gelirsen, kendime gelmek zorunda olacağım! Yıllardır koptuğum, uzaklaştığım bu hayata dönmek üstünde hiç uyunmamış yatağımda uyumak zorunda kalacağım. Seni, hiç tanımadığım ama hep hayalimde düşünerek, kanepenin üstünde, bir koltuk ucunda uyuduğum gecelerden sonra yapamam.

Sakın gelme!

Gelirsen eğer ihanet olur onlara. Onlar senden daha çok benimle oldu, daha çok sevdi. Senin vereceğin mutluluk ne kadar olur bilemem ama okunası bir dolu kitabım, beni mutlu etti mesela. Sen, benim mutluluğu hak ettiğimi düşünüyorsan, ben senin gibi düşünüyor olamam.

Sen şimdi git!

Bensiz yaşayacağın hayatında eksilmeyen mutluluğunla ol.

Yağmurlu bir akşamda, toprak kokusunu içine çekerek yürüdüğün yollarda eve gitmek istemeyeceğin anların tadını çıkart. O sokaklarda tanıdığın insanların yüzüne gülücükler at. Minik bir eli tut ve öp.

Ben…

Ben yastığıma sarılır, ben, yalnızlık…

Boş versene...

Ben hiç bir şey yapamam!

Gidiyorum!..

Okunacak kitaplarım beni çağırıyor.

Kendine nasıl bakarsan bak, iyi bak!..

Ben gidiyorum.

Ardımdan gelme!

BETÜL ERDOĞAN