Ölümü gördüm bugün.

Bir banka'da, sessizce seyreden insanların, üzgün bakışların, sessiz çığlıkların karışımında, öbek öbek oturmuş "içlerinden"! ağıt yakan kadınların,. erkeklerin arasında dolaşırken gördüm ölümü. Bir bakış attı bana. Bakakaldım ona. Olduğum yerde uzun uzun onu izledim. Çaresizdim, bir şey yapamazdım!

Ölümü gördüm bugün.

Hayalimde, "belki, çok küçük" çocuklarının, eşinin ağladığını da duydum ölümün. Gözyaşlarına karışırken, hayalimde ki ağıt sesleri, var olan artık yok olmuştu bile. Koşar adım kaçmıştı, koşar adım ölüme kavuşmuştu.

O koşarken hayata, ölüm ona kavuşmuştu.

Ağaç fidanlarına hayat olmak için koşacaktı belki de o can.

Fidanlara yaslayacakdı bağrını. Ölüm kucaklamıştı tüm bedenini. Son nefes, son bakış, son can, ardı figan, ardı ağıt. Gözyaşı, ellerin son kez kalkışı.

Ölümü gördüm bugün.

"Bana yardım et!" der gibi baktı bana, gülümsedi.

Baktım baktım... Hayatın bitişi mi bu, yoksa yeni bir yolculuk mu başlıyordu?

İnsanların, sal ağacında yatanın dostlarında telaş nasıl olacaktı?

Hızla nereye gideceklerdi? Ölümü sırtlarında taşırken, hayata adımlarını nasıl atacaklardı?

Ölümle hayat arasında gidip gelen adımlar, şimdi bir hayatı daha sonlandırmak üzere koşacaktı!..

Sanki kaçacaklardı bir şeylerden. Belki kendilerinden, belki ölümlerinden. Oysa ki; ölüm sırtlarında gülümseyecekti tüm canlara. Sadece gülümseyecekti.

Ölümü gördüm bugün.

Konacaktı musallaya.

Birinci durak, ikinci durak ve son durak, hemen ardı kara toprak. “Nasıl bilirdiniz mevtayı?” diye soracaktı bu işi kendine vazife verilen biri. Kimlere sormamıştı bu soruyu, kimler için sormamıştı? O musallaya kimler konmuştu ve daha kimler konacaktı.

“Helal edin hakkınızı” diyecekti sonra.

“Helal olsun” diyeceklerdi. Bilmem yürekten diyecekler, bilmem sadece öylesine söyleyeceklerdi.

Bir tekbir, bir daha tekbir, bir daha, bir daha, sağa selam sonra sola.

Haydi ölümü alın sırtınıza. Tüm yüküyle, tüm mülküyle. Yükü bir defter, ötede açılacak, mülkü ise bir parça kaput bezi ancak. Alacaklar tekrar omuzlara, hızla. Ölüm, onlara gülümseyecekti musallada.

Betül Erdoğan