BİR İNSAN, BİR ÖYKÜ! (Halkasız Köleler)

Bu büyük  şehirde binlerce hayat hikayesi var.

Oturduğum çok katlı bir binanın en üst katından bakıyorum şimdi karşı apartmanlara.

Bu büyük şehirde binlerce hayat hikayesi!..

Koskoca bir şehir ve milyonlarca ev.

Milyonlarca ışık ve milyonlarca hayat.

Sakin, heyecanlı, mutlu, mutsuz bir hayatın hikayesi belki de yanan her ışık.

Kimi hasretliğin yolunu bekliyor, gözü, gönlü yolda.

Belki de kimi birazdan uğurlayacak en sevdiğini, veya karşılayacak hasretliğini bir kapı zil çalışıyla.

Şu karşıdaki apartmanın en üstü katında oturanlar.

Kim acaba onlar?

Mutlu görünüyorlar en azından. Arada bir balkonlarından müzik sesi geliyor kulağıma.

Onları seyrederken veya çaldıkları müzikleri dinlerken, eski türk filmleri aklıma geliyor.

"Mutlu Son!" diye biten.

Yanıbaşımızdaki iki katlı bahçeli evde, geceleri sadece  bir tek salonda ışık yanıyor.

Geri kalan tüm odalarda yalnızlık kalıyor.

Ve ev sahibi yaşlı kadının yüzündeki çizgiler,

Ana, baba, kardeş, eş, evlat, arkadaş, bilmem kaç anı gizliyor.

Çok katlı bir binanın en üst katından bakıyorum şimdi hayata!

+

Nermin güzeller güzeli komşu kızı.

Annesinden aldığı yeşil gözleri sanki bir umman.

Hani  derler ya; huyu yüzünden de güzel dedikleri işte Nermin öyle bir kız.

Bakışlarında  hüzün,  içinde bir karagözlünün kara sevdası.

Yedi yıl dile kolay tam yedi yıl beklemiş kara gözlü sevdasını.

Ardını, arkasını beklemeden sormadan inanmak tek bir bakışla aşkla ve inançla geçirmek zamanı.

Yüreğindeki aşkı aşındırmadan, içindeki ümidi ve sevdasını yok etmeden yıllarca beklemesine İnsanın inanası gelmiyor aklı almıyor.

Bu kadar  bekleyiş değer miydi diye onlarca cevapsız soru.

Ve Nermin'in tek bir cevabı.

"Ben onun gözlerinde aşkı buldum.

Susuyor susturuyor bütün soruları kara gözlerinde dalgalar çarpıyor yüreğimin duvarlarına."

Yıllar geçiyor.

Nermin öfkeli kaderine.

Her şeye kızgın. Olanlara da olamayanlara da.

Ama belkide en çok kendine kızgın.

"Neyi bekliyorsun?" diyor kendine.

"Evet anam babam haklı. Yaşıtlarım evlendi çocukları bile oldu daha neyi bekliyorsun?"

"Şimdi hangi yalanlarla kandıracaksın kendini."

"Üniversite, askerlik daha neyi bekleyeceksin? Hem ne biliyorsun ki geleceğini."

Her gün, her an vaz geç diyor yüreğine vazgeç artık o gelmeyecek!

Belki aklında bile değilsin.

Oda senin gözlerindeki aşkı gördümü acaba?

Bir bakışta inandımı senin gibi?

"Kendini kandırıyorsun!" diyor.

Kendine niye olmayacak düşlere adıyorsun.

Yüreğini susturdu sonuda Nermin. 

Kanayan yarasına tuz bastı.

O karagözlü yarini öldürdü içinde, gömdü yüreğinin ta içine.

Hayat ertelenmemeliydi. Hayata artık bir yerden başlamalıydı.

Unutmalı, kendine yeni bir hayat kurmalıydı.

Evlenmeli, yıldız bakışlı çocukları olmalıydı.

Hem hakkı yoktu ailesini daha fazla üzmeye.

Komşuları birisini tavsiye ettiler.

Herkes iyi çocuk diyordu, efendi çalışkan ahlaklı genç.

Bundan iyi kısmet olmazdı hem belki de severdi onu. Daha fazla beklemenin bir anlamı yoktu.

Bir akşam, eş-dost toplandı parmaklara yüzükler takıldı.

Düğün hazırlıkları yapılırken, bir kuşluk vakti kapı çaldı.

Nermin kapıya gitti.

Şaşkın şaşkın karşısındaki adama baktı. O an içinde binlerce kapı zili çalıyor, kapılar çarpılıyordu yüreğinin duvarlarına.

Öylece kaldı.

Nermin'in annesi geldi o ara.

Annesi konuşmalarına izin vermedi.

"Biz de Nermin'i nişanladık, düğün hazırlığı yapıyoruz!" dedi

Nermin sustu.

Hayat sustu.

Dünya durdu.

"Allaha ısmarladık!" dedi aşkı acı bir tebessümle.

Elini uzattı son kez.

Nermin bu eli başka türlü tutmayı hayal etmişti hep.

"Allah mutlu etsin!" dedi.

Ve

Gitti.

Gitti içinde ne varsa gitti çoktan Nermin'in.

Buz gibiydi yüreği acının ayazında.

Tam yedi yılın arkasından baktı kaldı öylece.

Sonra  gözleri uzak bir noktada takıldı.

Bir çift kara göze değdi. Kadınlar üzgün, üzgün bir halde bir şeyler anlattılar genç adama.

Genç adamın gözlerinde, geç kalmışlığın pişmanlığı kaybetmenin kayboluşu ve acının içinde yılan gibi çöreklenmesi ve cebinde taşıdığı yüzüklerin hançer gibi yüreğine batması.

Nermin, evlenmeden çoktan "Halkalı Köle!" olmuştu.

Ve bu Nermin'in son bakışı ilk ölüşüydü!

Betül ERDOĞAN