YAŞAM SEVGİYMİŞ, SADECE SEVGİ!..

Bir gün delicesine yağmur yağarken, karışmak istedim her yağmur damlasının arasına. 
Damlalar ile toprağa düşmek ve sızıp başka diyarlara gitmek, o gücü hissetmek için. Belki de toprağa karışmak, çoğalmak istedim. Belki azgın bir dereye karışıp akmak, belki bir deniz olmak istedim. Belki güzel bir yaşam bulup, orada yaşarım istedim.

Terk ettim gökyüzündeki yağmur dolu bulutları vedasızca. Bu terk edişimde sanki daha da büyüdüm.

Yeryüzü beni kendine doğru hızla çekerken büyüdüm, büyüdüm, büyüdüm kocaman oldum çoğaldım. Olanca gücümle uçmaya başladım. Bir an önce toprağa ineyim ve oradaki yaşamı toprağa yerleşip, ilk dokunuşu, ilk teması hissedeyim. 

Boşa dememişler, “Toprak Ana!” diye. Sıcak ve nemliydi toprak. Güneşin sıcaklığını ve  yağmurun nemini hissediyordum. Beni çeken bir şey vardı ama ne? Nemli ve sıcak toprak beni sardı sarmaladı, sevgiyle içine aldı. Ben de çok sevdim onu. “Seni çok sevdim, seninle yaşamak istiyorum beni kabul eder misin?” dedim. Toprak ana, “Olur tabi kabul ederim!” dedi. Toprağın derinliklerinde, karanlık sıcaklıkta kendimi güvende hissettim. 

Zaman geçtikçe o kadar büyüdüm o kadar büyüdüm ki, yerime sığamaz oldum. Sonra; bu kadar büyümüşlüğün arasında, güneşi özledim. Yıldızları, ay’ı ve yağmur bulutlarını.

Hepsine”Merhaba!” demek istedim. Bütün insanlarla birlikte.  Toprak ana bana yol verdi.
Mutlulukla çıktım yukarıya. İlk karşılaştığım insanlara sordum. "Sevgi nedir diye?" Cevap veremediler... 

Bir gün aşık oldum birisine, "neden"? diye sormadım kendime. Bir kuş gibi özgür, bir dere gibi delicesine akarak; bir ormanın sınırsızlığı gibi sevdim birisini... 

O zaman anladım ki; YAŞAM SEVGİYMİŞ,  SADECE SEVGİ!..

Betül ERDOĞAN