Sevgili Özlem,

Yarın gidiyorsun.

Nasıl başlamalıyım? Önce sessiz ama anlamlı bir gülücük mü göndermeli, yoksa kocaman gülümseyerek merhaba mı demeliyim? 

Önce, senin sıcacık içten dostluğundan mı söz etmeli,yoksa beni unutma mı demeliyim? 

Hayır canım, hayır arkadaşım. Tüm bu saydıklarım şu an anlatmak istediklerimi sıralayamaz sana. 

Şimdi sana sahiden şairmişim gibi ardı ardına şiirler yazabilirim... Öylesine sevgi dolu satırlar yazarım ki şaşırıp kalırsın…

Evet benim canım arkadaşım. Ben seni sandığından çok seviyorum. Sana söylemeye vakit bulamadıklarım gibi yüreğime gizliyorum... Ve biliyorum ne kadar çok yazarsam yazayım hep eksik kalacak bazı şeyler. Hep söylenmesi gereken söylenmemiş bir şey kalacak içimde...

Oysa ben şimdi tek bir cümle söylemekle yetinebilirim. Yalansız bir cümle... Seni seviyorum... Evet,doğru söylüyorum bak buna inan. Farkındasın biliyorum ama gene de söylüyorum. 

Yaşam bizlere yarın ne getirecek bilemem. Ama dileğim, gelecekte beni hayatından silmemen sevgili dostum…

İsmim aklında ve yüreğinde kalsın… Sevgim dolsun kalbine...Ve böylece bu dostluk daha da kuvvetlensin...

Unutma! Toprak kokusunu özleyen yağmur, tane tane yağar yeryüzüne. Birbirlerini seven insanların adını söyler her damlasıyla. Dostlarını özleyen yürek, satır satır döker duygularını kağıda. Özlemini anlatır. Dosttan gelen bir ses, karanlığı böler de gelir, gülümseme çizer dudaklara. Yüreğin gülüşümdür ve gülüşüm mutluluğum... 

En güzel dosta, dost’ça kal hep mutlu ol temennisiyle...

Yolun ve bahtın hep açık olsun…

Betül Erdoğan

8.6.2014