YAPRAK DÖKÜMÜ

Tarlalar var dikenli,
Ekinler, kupkuru…
Susuz kalmış, boynu bükük.
Yağmura, hasret toprağı.

Oysa ki,
Emek vermek kolaydır.
Yeşertmek için toprağı.
Bir yudum sevgi, bir yudum su.

Kendi yüreğinde,
Bir tek dalı bile,
Yeşertemeyen birileri…
Senin yeşerten yüreğini
Çıkar gelir, bir gün
Kurutmaya çalışır.

Bir tek, kendini seven,
Yaptıklarını, çok beğenen,
Yüksek perdeden, bam telinden
Haykırır…
Sanırsınız.
Tek insan odur!

“En büyük benim!”
Der, endam eder.
Görürsün gözlerindeki kibri.

Gülüyorum içimden.
Ama
Bağırmak ister gönlüm…

Yüzüne, gözüne bulaştırdığı,
Yüreğindeki kuraklığına.

"Sen sus!" der aklım.
Yine de, “konuşma sus!”

Bırak o öyle kalsın,
Yürek kuraklığıyla.
Bırak kendi haline.
Aynalardaki sahte bakışları ile.
O’nu yapayalnız.

Gittiği yollara dökülsün,
Çığırtkan sesi.


Yeşermiş yüreğimden,
Her gün bir yaprak koptu düştü.
Yerinde kalan kuru bir dal.
Nasılda acıttı kuruttuğu yeri.


Düşsün artık umurumda değil  
Yok olup gitsin.
DÜŞSÜN YERLERE
KURU YAPRAKLAR GİBİ.



Betül ERDOĞAN