Babamın ardından!

Yaşarken söyleyemediğim ama mutlaka söylenilmesi gereken yokluğunda dile getirilmiş pişmanlıklar yığınıdır şimdi ki düşüncelerim.

Kendimi çok zayıf, çok çaresiz, çok umutsuz hissettiğim anlarda aradığım gücü ellerinde, sözlerinde, gözlerinde buluyordum.

Varlığına bu kadar ihtiyaç duymamın sebebi de bu zaten.

Oysa sende bir insandın ve senin de zayıf olduğun anlar vardı, bunları hiç göstermedin bize.

Bu yüzden, senin ölümüne kadar çok rahattım ben. Sığınacak limanım vardı her zaman. Şimdi o yüzden çok zor geliyor her şey bana.

İnsanın sığınacak bir limanı olması ne güzeldir.

Seni ne çok sevdiğimi, sensiz geçen yılların ne çok acı verdiğini ve seni ne denli özlediğimi anlatabilecek kelimelerin yeryüzünde olduğuna inanmıyorum babam, canım…

Sana o kadar minnettarım ki baba, bunu üç beş satırla geçiştirebilirim ancak.

Beni, “küçük kızını” sevdiğin, koruduğun, beni sarıp sarmaladığın, beni büyüttüğün, bana kitap okuma alışkanlığı verdiğin, daktilo başına oturtup, “Hadi bakalım bir dilekçe yaz!” bunları bilmen gerekir dediğin,

kötüsüyle iyisiyle bu dünyada var olmama olanak sağladığın, sana kötü şeylerden bahsederken hep iyi bir noktasını bulup, iyimser olmayı gösterdiğin, çok öfkeli olduğum anlarda beni sakinleştirip “ama!” diye başladığın cümleleri hep olumlu sonuçlandırıp “hoşgörülü olmak budur işte!” dedirttiğin, çocukluğumu, gençliğimi benimle yaşayıp baba olmanın ötesinde arkadaşım olduğun, sana yalan söylediğim anda bunu

anlayıp, bana doğruyu söylemem için öğüt verdiğin ve hata da olsa doğrunun değerini öğrettiğin, hatalar insanlar içindir mantığını gösterip, yaptığım hatalardan ders almamı ve yaşamıma kaldığım yerden devam etmemi sağladığın için teşekkürler Babam.

Bilmem kaç yıldır Babalar gününü sensiz geçiriyorum.

Seni yâd ederken, bütün Babaların gününü kutlarım.

Yüreğimdesin sevgili Babam.

Nur içinde yat.

Görüşmek üzere.

Küçük kızın Betül