İÇİMDEKİ HÜZÜN!..

   Sevmek neden bu kadar hüzün veriyor insana? Yaşamak mı yoksa başlı başına hüzün!.. Gene havada hüzün kokusu var insanın içini acıtan. Yine yalnızlık yine hüzün yüreğimi yakan. Hava kapalı, bulutlu  tıpkı benim duygularımın üstüne çöken kara bulut gibi. Bu sabah gün doğarken kalkıp, yeni doğan güneşle dertleşmeyi denedim. Ama o da birden benimle beraber hüzünlendi sanki ve gökyüzü kararıverdi. Birden gece gibi oldu ortalık. Dinledim saatlerce sessizliği dinledim. Sonra; yine bir gün eskisi gibi  yalnız kalacağımın gerçeğiyle baş başa kaldım. Ağır geldi bu yalnızlık duygusu. Sevip de sevilip de yalnız kalmak içimi çok acıttı. Bağıra bağıra ağlamak istedim  birileri beni duysun diye, bağırdım ağladım ama beni kimse duymadı. İçime karşı o kadar çok bağırmışım ki, yüreğim  bir başka acımaya başladı bağırtımdan.  Daha çok ağlamak istedim her şeye inat. Gökyüzü bile daha fazla bulutlandı. Oturup, saatlerce dinledim içimin sızısını. Yalnızlığımı dinledim, çaresizliğimi. Çok şeyler anlatan bir ıssızlık vardı havada. Tek hissettiğim yalnızlığım çaresizliğim çıkmazlarım ve gözlerimden akan yaşlarım. Konuşmak istedim, hissetmek istedim, anlatmak istedim ama yalnızdım yoktu yanımda sevdiğim. Geçen her bir saniye çok şey anlatıyordu sevdanın yalan olduğunu hayatta herkesin yalnız olduğunu. Tek arkadaşım kapkara bulutlar ve hoyratça esen rüzgar oldu. Karar verdim bırakıyorum bütün olumsuzlukları yağmurlara yıkasın diye. Yalnızlığımı çaresizliğimi rüzgara bırakıyorum  çok uzak diyarlara götürsün diye. Uzaklara  götürsün ki kimse görmesin yalnızlığımı ve çaresizliğimi. Teselli verir gibi esiyor rüzgar. Sanki emaneti teslim alıyor. Ezilmiş  duygularımı, hayata küskünlüğümü yalnızlığımı şu yalan dünyada tek başıma kalmışlığımı teslim ediyorum delice esen rüzgara. 

   Yenilgiyi kabul ediyorum. Yoruldum savaşmaktan, nedenleri düşünmekten, kovalamaktan. Yoruldum yalnızlığı yaşamaktan."Tut ellerimi bırakma beni!" demekten yoruldum. Sevdayı yaşatmak çabalarımdan yoruldum. Yorgunluğumla birlikte kendimi de bıraktım rüzgara. Beni nerede bırakırsa, karanlık gecenin nerede aydınlık sabahı olacaksa o güneş beni nerede ısıtacaksa beni oraya götürmesini dileyip  takılıyorum rüzgara. Kasırgalar kopsa da benim içimde ki yaşanan fırtına kadar şiddetli olmayacağına göre teslim oluyorum bu deli rüzgara. 

   Benden geriye kalan tek şey hüznüm olacak.

   Umutsuzluğumu, kırgınlığımı geride bırakarak rüzgara savrulup gideceğim. 

   Sana da tek emanetim yıktığın hayallerim olacak!..