HİKAYE...

Gel otur yanıma, çabuk ol!

Bir hikaye yazacağım “kendimize”

Bir yalnızlık hikayesi.

Baş kahramanlarımız sen ve ben, ikimiz olacak.

Merak etme hikayemiz o kadarda acımasız olmayacak.

Sade, anlamlı, sevgi dolu, içinde saygı barındıran hikayeleri severim ben.

Bol- bol türkü ama sessizlik de olacak içinde.

En önemlisi  sen ve ben…

Ben anlatmaya doyamayacağım bu hikayede.

Sevmeyi, sarılmayı, ten kokusunu içime çekmeyi, birlikte uyumayı…

Belki birlikte ölürüz, kimbilir?

Mutlu biten sonlar sevilir hep ama ölümle bitenlerde olur elbet.

Ama gitmeler ve acılar olmasın istiyorum bu hikayede.

Dedim ya acılar olmayacak.

Biraz ağlamak olabilir.

Gözyaşları insanın yüreğinin pasını yıkar.

Zengin-fakir edebiyatı da olmayacak bu hikayede.

İkimizde zengin olacağız.

Yüreğimizde taşıdığımız sevgi zengini.

Gerisi önemli değil, bir lokma ekmek yeter de artar bile.

Hüzün de olabilir hikayede merak etme.

Sevdiklerimiz birer- birer göçüp gidecek.

O zaman, ağlayacağımız bir omuz vereceğiz birbirimize.

Beğenir misin bilmem böyle bir hikayeyi?

N'oldu sıkıcı mı geldi yoksa?

Duygularımı anlatacak  kadar iyi değildir  kalemim.

Niye astın suratını?

Hikaye içinde  mutluluk az mı oldu yoksa?

Susmanın sebebi ne?

Aaa doğru ya...

Sen gideli çok olmuştu.

Kusura bakma olur mu?

Kendimce bir “sen-ben” yaratıp hikayeler yazmak adetim oldu.

Neyse...

Bir hikaye daha anlatayım mı ister misin?

Betül Erdoğan