KURU ELLER

Hava güzel, hava berrak, hava serin...

Sabah yürüyüşü için parka geldim.

Bu sabah beş kilometre yürümeliyim, bu güzel havanın tadını çıkarmalıyım.

Bir tur atıyorum. Hiç kimse yok parkta. Erken bir saatte kimsenin olması da beklenemez zaten. Sonra ikinci tura geçiyorum...

Yaşlı bir kadının geldiğini görüyorum bir ara. Geliyor ve ilk banka oturuyor. Önünden geçerken, ellerini dizlerinin üstüne koyduğunu fark ediyorum. "Üzeri, çillerle kaplı buruşuk, kupkuru eller!"

Kafama takılıyor "Üzeri, çillerle kaplı buruşuk, kupkuru eller!"

"Hadi kızım ya, sen yürümeye devam et. Sana ne kadının ellerinden?"

Tempoyu arttırmalıyım. Nabız sayım 130 olmalı. Üçüncü tura geçtim. Hay Allah, gene yaşlı kadının önünden geçiyorum ve gene ellerine takılıyor gözlerim.

"Üzeri, çillerle kaplı buruşuk, kupkuru eller!"

Neden taktım acaba bu ellere kafayı?

Hem yürüyorum, hem düşünüyorum. Sırılsıklam oldum ve gittikçe tempoyu arttırıyorum. Bir ara, nabız sayımı almak için durdum. Oh be, 135 olmuş. Gayet iyi.

Bir tur daha atarken, yaşlı kadınla göz göze geliyoruz gülümsüyoruz birbirimize...

Gene o elleri düşünüyorum!

Kim bilir o eller dünyaya getirdiği kaç yavruyu sevgiyle sardı, sarmaladı. Kim bilir kaç yavrusunun saçlarını sevgiyle okşadı. Kim bilir, o ellerle kaç ton çamaşır yıkadı?

Gene saçmaladın ya, yeter artık, sen yürümene devam et...

Yok, olmuyor, düşünmeden edemiyorum.

O "üzeri, çillerle kaplı buruşuk, kupkuru eller" çok kutsal benim için.

Yürüyüşüm bitince, mutlaka yaşlı kadının yanına gidip, o elleri öpmeliyim.

Nihayet beş kilometrelik yürüyüşüm tamamlandı...

Kan ter içinde gidiyorum yaşlı kadının yanına, ellerini tutup, sevgiyle öpüyorum şaşırıyor:

"Şaşırma nenem diyorum, şaşırma! Senin bu ellerin benim için çok kutsal."

Eşi ve yavruları için, her türlü fedakarlığı yapan, onlar için böyle ellerini kurutan! 

Yaşlı kadının şaşkın bakışları arasında yanından uzaklaşıp ağır adımlarla tekrar yürümeye başlıyorum.

Bir anda sırtımdan akan terin soğuduğunu hissediyor, ellerime bakıyorum...

Betül Erdoğan